تاریخ انتشار: 

1399/01/27

فرناز سیفی

این روزها که اخبار ویروس «کووید -۱۹»، کرونا، و هراس ناشی از آن سرخط همه‌ی خبرهاست، احتمالاً شما هم بارها نام رمان «طاعون» نوشته‌ی آلبر کامو یا رمان «کوری» به قلم ژوزه ساراماگو به یادتان آمده و یا سراغ قفسه‌ی کتاب‌خانه‌ی خودتان رفته و این دو رمان معروف را برداشته‌اید. ادبیات اما، در سراسر تاریخ‌ خود و در هر‌جغرافیا، آثار ارزنده و دردناکی دارد از نویسندگان و شاعران و تاریخ‌نگارانی که وحشت طاعون و بیماری‌های فراگیر را زیسته‌اند، با دو چشم خود شاهد بوده‌اند، عزیزی را از دست داده‌اند و درست مثل امروز ما در چهاردیواری خود محبوس شده‌اند.

یان لیانکه

 برگردان: فرناز سیفی

دانشجویان عزیز من،

امروز اولین جلسه‌ی آنلاین کلاس ما است. قبل از این‌که درس را شروع کنیم، اجازه دهید که گریزی از بحث بزنم.

بچه که بودم، وقتی که یک اشتباه را دو سه بار تکرار می‌کردم، والدین‌ام من را وادار می‌کردند که روبروی آن‌ها بایستم، به پیشانی‌ام اشاره می‌کردند و می‌‌پرسیدند: «چرا این‌قدر فراموشکاری؟»

با توجه به بحران بیماری واگیر ویروس کووید ۱۹،  و پیامد‌های منفی آن، احتمالاً بسیاری از مردم ما در آسترالیا کارهایشان از دست دهند و با مشکل بیمه‌خانه و موتر و مصارف روز مره‌ی خانواده مواجه شده، با چالش‌های اقتصادی و خانوادگی روبه‌رو شوند. بنابراین، باید انجمن‌ها و نهادهای فرهنگی در این زمینه توجه مبذول دارند. از طرفی  به خانواده‌ها توصیه می‌شود که زنان بامردان در این شرایط حساس کمک کنند و همچنان مردان با زنان. و هیچ کمکی ارزنده تر از حوصله و بردباری و  مشاجره‌ نکردن لفظی با خانواده نیست.

مسأله کلیدی در مبارزه با ویروس کرونا دموکراتیک یا استبدادی بودن رژیم سیاسی نیست، بلکه ظرفیت دولت و مهمتر از آن میزان اعتماد مردم به دولت دو عامل تعیین کننده نبرد با کرونا است

فرانسیس فوکویاما
آتلانتیک

همه‌گیری کرونایروس که اکنون دنیا را درگیر خود کرده، در ژانویه ابتدا از چین آغاز شد، در آن مقطع بسیاری از مردم ادعا می‌کردند که سیستم استبدادی چین مانع از جریان آزاد اطلاعات در مورد بحرانی بودن اوضاع شده است. پرونده لی ونلیانگ، پزشکی که برای نخستین بار نسبت به شیوع این ویروس هشدار داد و بعداً بر اثر ابتلا به این بیماری درگذشت، به عنوان نمادی از عملکرد استبدادی حکومت دیده می‌شد.

تاریخ انتشار: 

1399/01/11

یووال نوح هراری

 برگردان: عرفان ثابتی

بسیاری از مردم شیوع ویروس کرونا را به گردن جهانی‌شدن می‌اندازند، و می‌گویند که تنها راه جلوگیری از تکرار چنین اتفاقاتی جهانی‌زدایی از دنیا است. دیوار بسازید، مسافرت را محدود کنید، تجارت را کاهش دهید. با وجود این، هر چند قرنطینه‌ی کوتاه‌مدت برای جلوگیری از این بیماریِ همه‌گیر لازم است، انزواگرایی بلندمدت به فروپاشی اقتصادی خواهد انجامید و در عمل ما را از بیماری‌های مُسری محافظت نخواهد کرد. نتیجه کاملاً برعکس خواهد شد. پادزهر واقعیِ بیماری‌های واگیردار نه جدایی بلکه همکاری است.