از منظر اخلاقی و از لحاظ سیاسی دو قشر و یا دو طیف اجتماعی اگر فاسد باشد، نه تنها جامعه فاسد می شود؛ بلکه فساد اخلاقی، اداری، سیاسی و مالی به مثابه یک فرهنگ و هنجار اجتماعی در جامعه نهادینه شده و عادی تلقی می شود. لذا در آموزه های اخلاقی اسلام آمده است، «اذا فسدالعالم فسدالعالم». اگر عالمی فاسد باشد، جهان فاسد می گردد. مولانا خداوندگار زبان فارسی نیز در این زمینه از زاویهٔ دیگر، یعنی عرفان انسانی چنین می گوید:
تیغ دادن در کف زنگی مست
به، که آید علم ناکس را به دست
بد گهر را علم و فن آموختن
دادن تیغ است به دست رهزن

بنابراین، زمامداران که خود از علم مردم شناسی و یا سیاست و سازمان دهی استخباراتی بهره مند اند، اگر به عدالت اجتماعی، اصول اخلاقی و ارزش های انسانی و دموکراتیک باور مند نباشند، از علم و آگاهی شان سؤ استفاده کنند، جامعه را به ورطهٔ هلاکت و نابودی سوق می دهند.
تاریخ سیاسی جهان نشان داده است، که «فساد مردم ناشی از فساد رهبران و زمامداران است». در این صورت نمی توان شکایت رهبران سیاسی از شهروندان را موجه دانست. یا این که هیچ عالم و واعظی نمی تواند شنوندگان را محکوم کند که چرا فساد می کند و یا چرا فساد در جامعه بیداد می کند؛ زیرا عالمان و زمامداران خود الگو و پارادایم اند، خودشان سرمشق نیکی ها و یا زشتی ها برای شهروندان و شنوندگان اند. «اگر در احوال مللی که امروز به دزدی و راهزنی و معایبی از این قبیل متهم اند، نیک بنگریم خواهیم دید که چون زمامداران شان دارای آن معایب اند، که آن گونه شده اند. منطقه رومانیا پیش از آن که پاپ الکساندرششم شهرداران کوچک را از آنجا بیرون کند، نمونهٔ زندگی فساد آلود بود و به هر بهانهٔ کوچک در آن جا سبب دزدی و غارت و آدمکشی می گردید » به خاطری که خود زمامداران آلوده به فساد بودند.