درد ما تبعید نیست، درد ما تبعیض است
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پیام راهبردی مبارزان مدنی و تظاهرات کنندگان معترض شمالی
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پیام راهبردی مبارزان مدنی و تظاهرات کنندگان معترض شمالی
نویسند: رضا مهدوی
واضح و روشن بگویم، خطر بسیار کلان در کمین و پیش روی مبارزان مدنی شمالی و تظاهرات کنندگان قوم ازبیک ماست اما این خطر را هیچ کسی جز خود آنها در پیش روی خود قرار ندادند. خطری که می تواند نتیجه چند هفته مبارزات خیابانی آنها را ضرب صفر کند و هیچ یا کمترین دستاورد و نتیجه را برای آنها ببار آورد.
در تظاهرات ها و فریادهای حق خواهانه آنها مهمترین و برجسته ترین خواسته آنها از حکومت که رسانه های جهان نیز منعکس کرده پایان دادن به تبعید جنرال دوستم و آزادی فرمانده قیصاری است. هر چند این مورد می تواند یک خواسته ی بحق از جانب ازبیک ها باشد اما تمرکز بر آن و هدف اصلی قرار دادن آن، عمر مبارزات آنها را کوتاه و دستاورد آن ها را کم خواهد کرد. قطعا دولت فاشیستی می تواند بدون هیچگونه هزینه یی با در خواست آنها موقتا موافقت کرده هم جنرال دوستم را به طور صوری به کشور بازگرداند و هم فرمانده قیصاری را آزاد کند در این صورت دلیل، انگیزه و بهانه مبارزات حق خواهانه را از ازبیک ها گرفته و به کار مبارزاتی آنها پایان داده در حالیکه هیچ کار اساسی برای آنها انجام نداده. بدون شک آمدن جنرال دوستم به کشور، اصل و ریشه ی مشکل ازبیک ها را حل نخواهد کرد و درد اصلی آنها را نمی تواند از ریشه درمان کند.
قوم ازبیک همانند قوم هزاره از درد فرق و تبعیض در کشور رنج می برد. آنها گرفتار مرض بی عدالتی حاکمان این سر زمین هستند. اگر با جنرال دوستم و فرمانده قیصاری و محافظانش چنین برخوردی ننگین و ضد انسانی صورت می گیرد بخاطر بی عدالتی و تبعیضات قومی است . اگر یخن رییس ازبیک پارلمان بخاطر پنج و نیم میلیون افغانی گرفته میشود و در برابر پنج و نیم میلیون افغانی کمپاین رسانه ی فیسبوکی راه انداخته میشود، آبرو و حیثیت او بطور حساب شده از بین میرود اما در برابر قریب به یک میلیون دالر دزدی شده توسط فاروق وردک پشتون و صدها هزار دالر اکلیل حکیمی و دیگر شاه دزدان این سرزمین که از تبار خاص هستند هیچ واکنش و محاکمه ی صورت نمی گیرد ریشه ی همه ی این درد ها تبعیضات قومی نسبت به ازبیک هاست. در چنین وضعیتی جای تاسف است که فرهنگیان و فرهیختگان ازبیک ها ریشه ی دردهای خود را شعار و فریاد نساختند و بجای اصل، شاخ و برگها را محکم گرفتند. آنها برای آینده بلند مدت مبارزات عدالتخواهانه خود استراتژی طرح نکردند و قطعا در چنین وضعیتی عمر مبارزاتی آنها کوتاه و بی پایه خواهد بود. پیامد این بی توجهی این خواهد بود که با گرفتن جواب تظاهرات خود مبنی بر آوردن معاون اول ریاست جمهوری به کشور و آزادی فرمانده قیصاری، همه معترضان شمالی و مردم ازبیک باید خانه نشین شوند زیرا بهانه و دلیلی برای ادامه مبارزات عدالتخواهانه خود نخواهند داشت. آنها برای هرچه فریاد میزنند به او خواهند رسید اما وقتی فریادشان برای یک متاع کم و ناچیزی باشد با هزینه ی زیادی که در این مدت طولانی پرداخت کردند، سازگاری نخواهد داشت و در این معامله خسارت بزرگی نصیب شان خواهد شد.
بر همین اساس به نخبگان فهمیده و با درایت قوم ازبیک پیشنهاد میکنم که در مبارزات مدنی خود از تجربیات جنبش عدالتخواهی روشنایی استفاده کرده و الگو گیری نمایند و فریادها و خواسته های خود را با فریادها و خواسته های دیگر جنبش های عدالتخواهی کشور مانند جنبش روشنایی و جنبش رستاخیز تغییر، هماهنگ نمایند تا با اتحاد در خواسته ها، هم بر قدرت معنوی تظاهراتهای مردم شمال افزوده شود و هم برای آینده مبارزاتی خود دستاویز و انگیزه قوی باقی بگذارند. آنها باید خواسته های خود را بالا برده و ارزشمند نمایند و با خواسته های انسانی مردم جهان سازگار کنند تا مورد درک و پذیرش جهانی قرار گیرند.
بدین جهت پیشنهاد مشخص ما آن است که معترضان جنبش شمالی از خواسته های کوچک درون قومی عبور کرده و در فریادها، پلاکاردها و شعارهای خود مساله تبعیض و بی عدالتی را که یک پدیده منفور و قابل فهم در سطح جهانی است برجسته نموده و اصل قرار دهند.
این پیام و شعار راهبردی عدالتخواهانه تقدیم مبارزان مدنی میشود تا به عنوان هدف مرکزی بر زبان تظاهرات کنندگان شمال جاری شده و بدین طریق، پایه های مبارزات خود را در آینده محکم نمایند. سزاوار است شعار و پیام مردم شمال این باشد که : ( درد ما تبعید نیست، درد ما تبعیض است ) بدین طریق با هدف قرار دادن تبعیض و بی عدالتی هم به تبعید معاون اول و بازداشت فرمانده قیصاری خاتمه می دهند و هم تداوم مبارزات عدالتخواهانه و حق طلبانه خود را در آینده تضمین می کنند و هم به سایر خواسته های خود رسیده و در آینده قادر خواهند شد به تمام رنجهای ناشی از تبعیض و بی عدالتی در شمال خاتمه دهند.
به امید پیروزی عدالت بر ظلم، حق بر باطل و حاکمیت صلح، امنیت، برابری و برادری در کشور.
واضح و روشن بگویم، خطر بسیار کلان در کمین و پیش روی مبارزان مدنی شمالی و تظاهرات کنندگان قوم ازبیک ماست اما این خطر را هیچ کسی جز خود آنها در پیش روی خود قرار ندادند. خطری که می تواند نتیجه چند هفته مبارزات خیابانی آنها را ضرب صفر کند و هیچ یا کمترین دستاورد و نتیجه را برای آنها ببار آورد.
در تظاهرات ها و فریادهای حق خواهانه آنها مهمترین و برجسته ترین خواسته آنها از حکومت که رسانه های جهان نیز منعکس کرده پایان دادن به تبعید جنرال دوستم و آزادی فرمانده قیصاری است. هر چند این مورد می تواند یک خواسته ی بحق از جانب ازبیک ها باشد اما تمرکز بر آن و هدف اصلی قرار دادن آن، عمر مبارزات آنها را کوتاه و دستاورد آن ها را کم خواهد کرد. قطعا دولت فاشیستی می تواند بدون هیچگونه هزینه یی با در خواست آنها موقتا موافقت کرده هم جنرال دوستم را به طور صوری به کشور بازگرداند و هم فرمانده قیصاری را آزاد کند در این صورت دلیل، انگیزه و بهانه مبارزات حق خواهانه را از ازبیک ها گرفته و به کار مبارزاتی آنها پایان داده در حالیکه هیچ کار اساسی برای آنها انجام نداده. بدون شک آمدن جنرال دوستم به کشور، اصل و ریشه ی مشکل ازبیک ها را حل نخواهد کرد و درد اصلی آنها را نمی تواند از ریشه درمان کند.
قوم ازبیک همانند قوم هزاره از درد فرق و تبعیض در کشور رنج می برد. آنها گرفتار مرض بی عدالتی حاکمان این سر زمین هستند. اگر با جنرال دوستم و فرمانده قیصاری و محافظانش چنین برخوردی ننگین و ضد انسانی صورت می گیرد بخاطر بی عدالتی و تبعیضات قومی است . اگر یخن رییس ازبیک پارلمان بخاطر پنج و نیم میلیون افغانی گرفته میشود و در برابر پنج و نیم میلیون افغانی کمپاین رسانه ی فیسبوکی راه انداخته میشود، آبرو و حیثیت او بطور حساب شده از بین میرود اما در برابر قریب به یک میلیون دالر دزدی شده توسط فاروق وردک پشتون و صدها هزار دالر اکلیل حکیمی و دیگر شاه دزدان این سرزمین که از تبار خاص هستند هیچ واکنش و محاکمه ی صورت نمی گیرد ریشه ی همه ی این درد ها تبعیضات قومی نسبت به ازبیک هاست. در چنین وضعیتی جای تاسف است که فرهنگیان و فرهیختگان ازبیک ها ریشه ی دردهای خود را شعار و فریاد نساختند و بجای اصل، شاخ و برگها را محکم گرفتند. آنها برای آینده بلند مدت مبارزات عدالتخواهانه خود استراتژی طرح نکردند و قطعا در چنین وضعیتی عمر مبارزاتی آنها کوتاه و بی پایه خواهد بود. پیامد این بی توجهی این خواهد بود که با گرفتن جواب تظاهرات خود مبنی بر آوردن معاون اول ریاست جمهوری به کشور و آزادی فرمانده قیصاری، همه معترضان شمالی و مردم ازبیک باید خانه نشین شوند زیرا بهانه و دلیلی برای ادامه مبارزات عدالتخواهانه خود نخواهند داشت. آنها برای هرچه فریاد میزنند به او خواهند رسید اما وقتی فریادشان برای یک متاع کم و ناچیزی باشد با هزینه ی زیادی که در این مدت طولانی پرداخت کردند، سازگاری نخواهد داشت و در این معامله خسارت بزرگی نصیب شان خواهد شد.
بر همین اساس به نخبگان فهمیده و با درایت قوم ازبیک پیشنهاد میکنم که در مبارزات مدنی خود از تجربیات جنبش عدالتخواهی روشنایی استفاده کرده و الگو گیری نمایند و فریادها و خواسته های خود را با فریادها و خواسته های دیگر جنبش های عدالتخواهی کشور مانند جنبش روشنایی و جنبش رستاخیز تغییر، هماهنگ نمایند تا با اتحاد در خواسته ها، هم بر قدرت معنوی تظاهراتهای مردم شمال افزوده شود و هم برای آینده مبارزاتی خود دستاویز و انگیزه قوی باقی بگذارند. آنها باید خواسته های خود را بالا برده و ارزشمند نمایند و با خواسته های انسانی مردم جهان سازگار کنند تا مورد درک و پذیرش جهانی قرار گیرند.
بدین جهت پیشنهاد مشخص ما آن است که معترضان جنبش شمالی از خواسته های کوچک درون قومی عبور کرده و در فریادها، پلاکاردها و شعارهای خود مساله تبعیض و بی عدالتی را که یک پدیده منفور و قابل فهم در سطح جهانی است برجسته نموده و اصل قرار دهند.
این پیام و شعار راهبردی عدالتخواهانه تقدیم مبارزان مدنی میشود تا به عنوان هدف مرکزی بر زبان تظاهرات کنندگان شمال جاری شده و بدین طریق، پایه های مبارزات خود را در آینده محکم نمایند. سزاوار است شعار و پیام مردم شمال این باشد که : ( درد ما تبعید نیست، درد ما تبعیض است ) بدین طریق با هدف قرار دادن تبعیض و بی عدالتی هم به تبعید معاون اول و بازداشت فرمانده قیصاری خاتمه می دهند و هم تداوم مبارزات عدالتخواهانه و حق طلبانه خود را در آینده تضمین می کنند و هم به سایر خواسته های خود رسیده و در آینده قادر خواهند شد به تمام رنجهای ناشی از تبعیض و بی عدالتی در شمال خاتمه دهند.
به امید پیروزی عدالت بر ظلم، حق بر باطل و حاکمیت صلح، امنیت، برابری و برادری در کشور.