خبرنگار: سکینه امیری
«جنگ بود و ناامنی. برای ما زندگی را سخت و طاقت‌فرسا کرده بود. ما رؤیای بزرگی داشتیم که رسیدن به آن با شرایط جنگی ناممکن بود. هر روز اندیشیدن به آن آرزو‌ها، دیگر تحمل ناامنی و ترس را از ما گرفته بو».
این بریده‌یی از صحبت‌های یک دختر خانم افغانستانی است که همانند بسیاری‌ها، با خانواده‌اش راهی کشور‌های خارجی شده و زندگی سخت مهاجرت را تحمل کرده تا بتوانند فرصت‌های از دست رفته‌اش را خلق کند.
«حمیرا رضایی»، دختری از شهرستان جاغوری ولایت غزنی است. او حالا دانشجوی دوره دکترا در رشته پزشکی در یکی از دانشگاه‌های انگلستان است. حمیرا در سال ۱۳۷۲ خورشیدی در[منطقه مهاجرین بوسعید] شهرستان جاغوری ولایت غزنی متولد شد. او فرزند بزرگ یک خانواده هفت نفری است. حمیرا چهار خواهر دارد و با پدر و مادرش در انگلستان زندگی می‌کند.
او از خاطره زندگی‌اش به عنوان یک تازه وارد در انگلستان می‌گوید: «رها کردن محل زندگی و وطن، هر طوری که باشد، برای هر آدمی سخت، اما به ناچار مجبور شدیم که وطن را به قصد انگلیس ترک کنیم. زمانی که به انگلستان رسیدیم، زندگی سختی را از صفر شروع کردیم…»
حمیرا می‌گوید که به یک‌بارگی خودش را در یک شهر کاملا بیگانه پیدا می‌کند؛ شهری که در آن دوست و آشنایی نداشته و زبان مردم را نیز نمی‌دانسته است: «وقتی به انگلستان رسیدیم. من تمام دوستانم را از دست داده بودم، یا بهتر بگویم آن‌ها در افغانستان بودند و من در کشوری که با همه چیزش بیگانه بودم، حتی زبانش را نمی‌دانستم. نمی‌توانستم دوستی پیدا کنم و با کسی هم‌صحبت شوم. بی‌همکلامی سخت است».
حمیرا رضایی در جریان یک سفر کمک‌های خیریه در آفریقای جنوبی
از حوزه علمیه تا مکتب
حمیرا بعد از سه ماه شامل مکتب می‌شود. او در آن زمان ۱۳ ساله بوده‌است.. حمیرا می‌گوید: « ۱۳ ساله بودم و سه ماه از اقامت ما در شهر برمنگهم انگلستان می‌گذاشت، با آن‌که هیچ‌چیزی نمی‌دانستم، مرا نظر به سنی که داشتم، شامل مکتب ساختند و اجبارا باید از کلاس هشتم شروع می‌کرد.
حمیرا پیش از رفتن به انگلستان در حوزیه علمیه یا مدرسه دینی، درس دینی می‌خوانده است. او می‌گوید: «خواندن درس دینی با درس مکتب متفاوت است و برای یک دانش‌آموز حوزه علمیه، خواندن درس مکتب با سختی زیادی همراه است، چه رسد به این‌که یک دانش‌آموز مدرسه دینی به یک‌بارگی در یک کشور دیگر مکتب را شروع کند. خلاصه بگویم سخت‌ترین زمان در زندگی‌ام بود.»
او می‌گوید که به عنوان یک مهاجر تازه‌وارد که دوستانش را رها کرده‌بوده، زندگی سخت و دشواری داشته: «به عنوان یک دانش‌آموز تازه‌وارد و به عنوان یک مهاجر، درس خواندن سخت بود، اما من خوشبخت بودم که دانش‌آموزان دیگر که تمایل به دانستن در مورد افغانستان داشتند و می‌خواستند بدانند که من از چه جایی آمده‌ام، به زودی با من دوست شدند و در قسمت آموزش با من کمک کردند. همه تلاش کردیم تا من زبان بیاموزم و بتوانم ارتباط برقرار کنم».
پس از آن، حمیرا با درجه عالی به عنوان دانش‌آموز شایسته از مکتب Holly lodge high school در سال ۲۰۱۰ فارغ شد. او بعد از فراغت از مکتب دو سال کالج خواند و بازهم درجه عالی را به دست آورد.
از دانشجوی برتر لیسانس تا مدیر اجرایی ارتباطات و سهامدار یک شرکت بیوتکنولوژی
او در سال ۲۰۱۲ لیسانس را شروع کرد و در سال ۲۰۱۵ از علوم پزشکی مدرک کارشناسی به دست آورد و تحصیلاتش را در رشته داروهای احیاکننده(Regenerative medicine) ادامه داد. در سال ۲۰۱۶ در کنار فراغت از این رشته، به عنوان دانشجوی برتر، صاحب وظیفه خوبی شد.
او در سال ۲۰۱۲ لیسانس را شروع کرد و در سال ۲۰۱۵ از علوم پزشکی مدرک کارشناسی به دست آورد و تحصیلاتش را در رشته داروهای احیاکننده(Regenerative medicine) ادامه داد.
حمیرا می‌گوید: «با به دست آوردن مدرک کارشناسی ارشد در حوزه تحصیلات خودم وظیفه خوبی با توجه به این‌که دانشجوی برتر و خلاق بودم، به من پیشنهاد شد و من مدتی را نیز مشغول اجرای آن وظیفه شدم. همه چیز عالی بود، اما مدیر پروژه علمی در یک شرکت بیوتکنولوژی تنها چیزی نبود که من به خاطر آن وطنم را ترک کرده باشم. من می‌خواستم تحصیلات عالی با کیفیت داشته باشم».
وی به خاطر کارهای خوبش، در سال ۲۰۱۶ جایزه محقق برتر در حوزه افغانستان را از سوی نهاد رویال دریافت کرد. حمیرا می‌گوید: «کار‌ها عالی بود و من وظیفه‌ام را دوست داشتم، اما باید تحصیلاتم را تا مقاطع بالاتر ادامه می‌دادم. از این‌رو من وظیفه را ترک کردم و تحقیقاتم را برای شروع دوره دکترا آغاز کردم».
خانم رضایی به‌خاطر تحقیقات خوبی که برای دوران دکترایش انجام داده بود، توانست مصارف ادامه تحصیلش را دریافت کند. او می‌گوید: «من تحقیقات دکترای خود را در بخش پزشکی آغاز کردم و از این طریق، من بودجه کامل دوران دکترایم را بدست آوردم و موفق شدم بدون مشکلات، دکترایم را در بخش پزشکی شروع کنم».
او حال مدیر اجرایی ارتباطات و سهامدار یک شرکت بیوتکنولوژی نوآورانه در شهر برمنگهم در انگلستان است. او در مورد شرکت بیوتکنولوژی که در آن کار می‌کند، می‌گوید: «شرکت بیوتکنولوژی نوآورانه در شهر برمنگهم در انگلستان است. تمرکز این شرکت بر توسعه و تجاری‌سازی دارو برای زنان مبتلا به عوارض حاملگی می‌باشد».
او در سال در سال ۲۰۱۷ به عنوان یکی از پردست‌آوردترین افراد زیر سن ۳۰ سال در برمینگهم نامزد شد.
برنامه او بعد از ختم دوران دانشگاه، کمک به جوانان افغانستان با استفاده از دانشی است که آموخته است.
سازمان جوانان افغانستانی‌های مقیم انگلستان در عین حال حمیرا رضایی، معاون سازمان غیر دولتی و غیر انتفاعی جوان افغانستانی مقیم انگلستان است. این سازمان برای ارتقای ظرفیت جوانان به خصوص برای ارتقا و کمک به جوانان مهاجر کار می‌کند.
او در سال در سال ۲۰۱۷ به عنوان یکی از پردست‌آوردترین افراد زیر سن ۳۰ سال در برمینگهم نامزد شد. این سازمان در ۲۰۱۵ توسط جوانان افغانستانی مقیم انگلیس ایجاد شد تا بتوانند دانشجویان، افراد حرفه‌یی و دانشجویان فارغ‌شده را گردهم بیاورند و با هم برای زندگی بهتر کار کنند.
یکی از نمونه‌کار‌های این نهاد، حمایت از افغانستانی‌هایی است که می‌خواهند تحصیل کنند، اما برای تحصیل با موانع مواجه‌اند.
حمیرا رضایی می‌گوید: «ما چندی قبل برای کمک به خانم جهان‌تاب، یک کمپاین را راه‌اندازی کردیم، تا بتوانیم از او برای ادامه تحصیلش حمایت کنیم. ما از طریق این کمپاین توانستیم برای جهان‌تاب احمدی ۱۱۰۰۰ یورو جمع کنیم و برای ادامه تحصیلش به او بفرستیم. این نمونه کوچکی از کار گروهی جوانان افغانستان مقیم انگلیس است که برای ظرفیت‌سازی تلاش می‌کنند».
جامعه‌پذیری
حمیرا و خانواده‌اش یکی از ده‌ها خانواده مهاجر افغانستانی است که به دلیل فقر و ناامنی‌ها از افغانستان مهاجرت کردند.
حمیرا می‌گوید: « زندگی سختی در جاغوری داشتیم که با وجود مشکلات، رسیدن به اهداف‌مان و داشتن یک زندگی بهتر ناممکن بود. جنگ‌ها و بیکاری سبب شد که پدرم افغانستان را ترک کند».
پدر حمیرا به‌خاطر یافتن کار به ایران رفت، اما نبود کار و روزگار سخت مهاجران افغانستان در ایران برای او، ماندن را سخت کرد. او در سال ۲۰۰۰ به صورت غیر قانونی ایران را ترک کرده و به سوی اروپا رفت و از اولین مهاجران غیرقانونی افغانستان در انگلستان بود که توانست با خود را شرایط این کشور عیار سازد و معیار شهروندی آن را برآورده نماید.
با دریافت حق شهروندی در انگلستان، پدر حمیرا خانواده‌اش را فراخواند. حمیرا می‌گوید: «دوری‌‌ها به سر آمد و در سال ۲۰۰۶ پدرم ما را به انلگستان خواست و ما هم راهی این کشور شدیم، البته ما این بار به صورت قانونی به انگلستان رفتیم».
حمیرا می گوید که شرایط برای زندگی مهاجران واقعا سخت بوده‌است، ولی اندک فرصتی برای هم‌پذیری و سازندگی وجود داشته‌است.
او اضافه می‌کند که شرایط برای زندگی مهاجران واقعا سخت بوده‌است، ولی اندک فرصتی برای هم‌پذیری و سازندگی وجود داشته‌است.
حمیرا می‌گوید: «واقعا زندگی برای من و همه مهاجران دیگر خیلی سخت بود، اما عزم و تعهد ما این بود که بتوانیم از این تغییر مکانی استفاده کنیم و خودمان را بسازیم و سازنده باشیم و در جایی که زندگی می‌کنیم، مفید واقع شویم. همین هدف بود که شرایط سخت را برای ما قابل تحمل می‌ساخت. پدرم برای برآورده ساختن و تحقق رویا‌هایش، ما را به مکتب برد و از ما خواست که باید برای داشتن آینده بهتر، تلاش کنیم».
او اضافه می‌کند که به‌خاطر مهاجر بودن‌شان با خیلی از چالش‌ها مواجه بوده‌اند: «ما به عنوان مهاجر و کسانی که اندک معلومات در مورد شهری که در آن قرار بود زندگی کنیم، نداشتیم، و در کنار آن زبان مردم را نیز نمی‌دانستیم. شاید به این دلیل افراد زیادی را ناراحت کرده باشیم، اما به هر حال زندگی آموختن و تلاش کردن است».
وی در مورد پیام خود به مردم و هم‌وطنان خود می‌گوید: «پیام من به تمام مردم این است که تلاش کنند و بیاموزند و برای موفقیت سخت تلاش کنند و بدانند که موفقیت و رسیدن به زندگی خوب، شانس نیست، بلکه نتیجه سخت تلاش کردن و کار کردن است. ما باید تلاش کنیم که دنیا را بهتر از آن‌چه که خودمان آن را دریافته‌ایم، بسازیم».
خانه گلین که حمیرا کلانده مهاجرین بوسعید عکس از صفحه ضیا پدر حمیرا
منبع: http://khabarnama.net/blog/2018/04/17/afghan-girl-from-jaghori-to-uk/