متن ذیل از صفحه‌ی احمد بهزاد وکیل پارلمان و عضو ارشد شورای عالی مردمی جنبش روشنایی گرفته شده است.

پارلمان سویدن از وزارت خارجه این کشور پاسخ خواست:

برای توقف کشتار هدفمند هزاره ها در افغانستان، چه کرده اید؟
متن کامل سؤال کمیسیون روابط بین المللی پارلمان سویدن بویژه "اندرش اوستِربری" عضو روابط بین الملل مجلس نمایندگان سویدن از وزیر خارجه حکومتِ سویدن "مارگوت والستروم"

سویدن و افغانستان روابط عمیق و طولانی داشته اند. کشور سویدن بهای زیادی به افغانستان داده است؛ تا فردا بتواند به عنوان یک کشورِ کمک کننده به افغانستان افتخار کند. ما هزینه های هنگفتِ مالی را در آن کشور صرف کرده ایم و سازمان های کمکی و توسعه ای کشور سویدن قبل از 11 سپتامبر 2001 در افغانستان حضور داشته و هدفِ آنها انکشاف متوازن در آن کشور بوده است.
کمیته روابط خارجی مجلس نمایندگان سویدن، با نظارتی که بر کمک هایش برای افغانستان داشته، می تواند از بخش بزرگی از این هزینه ها در بخش آموزش و پرورش یاد آوری کند؛ که نمونه ای بارز آن فعال سازی مکتب ها و ارتقای کیفیت در روند آموزش و پرورش در استان بلخ و برخی استان های دیگر افغانستان می باشد. چنین روندی می تواند آینده ای متفاوتی را برای کودکان افغانستانی رقم‌ بزند.
با این حال منظورِ از نگارش این نامه و پرسش های "کمیته روابط بین المللی مجلس نمایندگان سویدن" از وزارت خارجه کشور مان، رخدادهای خونین و مرگبارِ اخیر در غربِ کابل، منطقه ای هزاره نشین است. هزاره ها در افغانستان به خصوص در غرب کابل به گونه هدفمند قتل عام می شوند. بررسی های ما نشان می دهد که هزاره ها مورد خشونت های آشکار قرار می گیرند. در مکتب آنها را می کشند؛ در مرکز های آموزشی انفجار شان می دهند؛ آنها را در مساجد می کشند؛ در راه های مواصلاتی اختطاف می کنند و ده ها مورد آزار و اذیت دیگر بر آنها تحمیل می شود.
اگر کمی به گذشته برگردیم حمله طالبان در غزنی فاجعه بزرگ انسانی و مالی را به عموم‌ مردم به ویژه بر هزاره ها در آن استان تحمیل کرده است. اکثرِ کشتارهای مردمی در افغانستان عام نیست، تروریست ها در افغانستان، بخش خاصی از مردم (هزاره ها و شیعه ها) را مورد هدف قرار می دهند و این واقعا برای ما به عنوان حامی دولت افغانستان نگران کننده است.
اگر کشتارهای هدفمند علیه هزاره ها در افغانستان ادامه یابد، خطر بزرگی وجود دارد که این مردم به گونه سیل آسا، کشور را ترک و فرار کنند و از سوی دیگر جناح بندی های قومی شکل بگیرد و چنین وضعیتی می تواند برای آینده آن کشور خطرناک باشد و مهار ساختن آن نیازمند زمانِ طولانی و هزینه های هنگفت بشری و مالی خواهد بود و از سوی دیگر کمک های جامعه جهانی نقش بر آب خواهد شد.