سید مخدوم رهین

‌سهمیه بندی در امر تحصیل کار بیهوده و زیانمند است. اجازه دهید خاطره یی را عرض کنم. سال ها پیش در شورای وزیران موضوع تقسیم بورس های هند مطرحشد. در کانکور تنها جوانان کابل و

ننگرهار و یکی دو ولایت دیگر موفق شده بودند. گفته شد که باید ولایات محروم تر سهمیه بگیرند. من گفتم که این کار جفا کاری در حق علم است. اکثریت بر من اعتراض کردند که تو همیشه عدالت پسند بودی، حالا چرا مانع محرومان می شوی ؟ گفتم: هرگاه جوانان نا رسیده در صنف کنار جوانان رسیده بنشینند ، به تدریج احساس حقارت می کنند و در نهایت یا درس را رها می کنند یا اگر خیراتی هم کامیاب شوند، به درد جامعه خود نمی خورند. اگر به درد ولایت های محروم واقعا می اندیشیم، خوب است که درین ولایت ها کورس های فشرده یک ساله تاسیس کنیم که جوانان پس از یک سال اماده شوندکه در امتحان با دیگران اشتراک کنند. نپذیرفتند و در رای گیری تنها ماندم. از قضای روزگار سال دیگر این فقیر در هند سفیر شد. وقتی اقای کرزی به هند امد، اولین سوال من از ایشان این بود که به یاد تان هست که من در باره شاگردان سهمیه بندی چه گفتم و همه خلاف نظر من رای دادید؟ گفتند بلی. گفتم از جمله ان جوانان و هم واسطه داران نود شاگرد درس را رها کردند و گریختند. حالا ما نه تنها ۹۰ بورس را باختیم، بلکه اعتماد به نفس ویران شده نود جوان را هم نابود کردیم. البته من نگذاشتم که ان بورس ها ضایع شود و به جوانان فقیری که مادران پیر شان انان را به تحصیل فرستاده اند و از غایت فقر در سراسر هفته کچالوی جوش داده می خوردند توزیع کردم.

پس از سهمیه کردن بی جا بپرهیزید. جوانان ولایات محروم را اول با کورس های فشرده اماده کنید و ان گاه در کنار دیگر جوانان امتحان کانکور بدهند.