زندگی‌نامه‌ی تازه‌ای که درباره‌ی نیچه منتشر شده نشان می‌دهد که او مردی آداب‌دان و به تمام معنا محترم بوده: محجوب، باملاحظه، و اندکی عجیب و غریب.

«من انسان نیستم، من بمب‌ام!» فریدریش نیچه به این‌طور مبالغه‌های پرطمطراق مشهور است، اما اکثر آثار او لحن بی‌تکلفی دارند و جملاتش همیشه، مثل صدای ناقوس‌ها، ساده و صریح و سرراست‌اند. حمله‌ی مشهور او به «نظریه‌پردازها» در کتاب اولشزایش تراژدی(1872) را در نظر بیاورید. نیچه می‌گوید که نظریه‌پردازها هرآن‌چه را که باید درباره‌ی «ادبیات جهان» بدانیم می‌دانند – و می‌توانند «دوره‌ها و سبک‌های آن را نام‌گذاری کنند، هم‌چنان که آدم به جانوران نام می‌داد.» اما به جای آن که «در جریان سرد و سهمگین هستی غوطه‌ور شوند»، صرفاً به همین دل‌خوش‌اند که «بر کناره‌ی رودخانه با پریشان‌احوالی این سو و آن سو بدوند.»

برگردان: حسام میثاقی

پس از فروریختنِ دیوارِ برلین که به وحدت آلمان انجامید، قرن ۲۱ نوید دورانی بدون مرز و دیوار را می‌داد. اما این روزها انگار دیوارها و نرده‌های مرزی در حال بازگشت‌اند، دیوارهایی که گویی قرار است همه‌ی مشکلاتِ بشر را حل کنند. دیوارهایی که نظم و حاکمیت ملی را وعده می‌دهند و قرار است از ورودِ مهاجران غیرقانونی جلوگیری کنند.

خودآگاهی انسان و کنش‌های او تأثیر متقابل میان اندیشه و زبان فرد و جامعه را به وجود می‌آورد. کنش‌های ما انسان‌ها امنیت اقتصادی، حق آموزش، حق آزادی تجمع و آزادی بیان را به وجود می‌آورد و شرایط را برای حفظ آزادی بیان و تشویق تفکر جسورانه فراهم می‌کند. وقتی از تلاش برای رعایت کرامت انسانی دست برداریم، معنای اصلیِ انسان بودن را قربانی می‌کنیم، و وقتی تعهدمان به ایده‌ی حقوق بشر سست شود، از اصول اخلاقیِ خود دست برمی‌داریم. نتیجه‌‌ی منطقی این امر، تزویر و حماقت، ظلم و فساد، و بحران‌های حقوق بشریِ بی‌پایانی است که امروز در دنیا می‌بینیم.