معبد عشق و شهر غلغله
فاضل کیانی
گل‌چهره، از روزگار کودکی و خانه پدر تنها چیزی که یادش بود، آغوش گرم و پرمهر مادر بود، آغوش گرم و پرمهر مادر بود. او می‌گفت که چگونه مادر تا دل‌های شب بر بالین وی می‌نشست و آرام آرام چنین زمزمه می‌کرد:
شب هجران سحر موشه نموشه
مهرت از دل بدر موشه نموشه
از همان خنده‌های قندیت
لب من پر شکر موشه نموشه
گل‌چهره به یاد داشت که مادرش افسانه دو بُت بزرگ بامیان را برایش چنین نقل می‌کرد: نام آن بت بزرگ «سلسال» و نام آن بت کوچک «شهمامه» بود. سلسال پسر جهان پهلوان بامیان بود و شهمامه دختر میر بند امیر. سلسال در نیرومندی و دلیری و آشنایی به آداب و فنون پهلوانی بی‌همتا بود، و شهمامه نیز در زیبایی و دلیری بر سر زبان‌ها.
