۲۳ آپریل ۲۰۱۹

رجا رفیق

مرگ این معلم وارسته را برای تمام شاگردان ودوستان اش تسلیت می گویم. زندگ وسرنوشت معلم پیک علی، به درستی نشانه ای ازستم قومی ومذهبی درافغانستان است.تبعیض قومی باعث شد که ازاستادی دردانشگاه وورود به مراکزعلمی ومناسب محروم گردد. تبعیض مذهبی باعث شد که دردیار خود نیز، مورد بی مهری قرار گرفته ویک عمر،محرومیت کشیده وسرانجام او در بستر رنج و بی کسی مردند.مردن او در چنین وضعیت، در واقع مرگ "وجدان" جامعه ی است که او برای فرزندانش عرق ریخته است. مدت ها بود از این معلم بزرگ بی خبر بودم. عکس های که به مناسب مرگ او نشر شد؛ اورا به خاطرم اورد.حدود چند باراورا بسیار به مدت اندکی، از نزدیک دیده بودم. درجاغوری ودرایران .در باره تحصیل ، شخصیت علمی ،زحمت وتلاش بیش از نیم قرن او ، برای آموزش وروشنا ی درمنطقه اش ، کسانی از شاگردان او،چیز های را نسبتا مختصری نشر کرده است.اما من خاطره ای غم انگیز از او دارم. خاطره ی که می تواند فهم مارا از پوست زخیم ونادانی اجتماعی به داخل روان واقعی جامعه ما عبور دهد،درینجا نقل می کنم.

۲۲ آپریل ۲۰۱۹ 

دکترحفیظ شریعتی

هزاره‌های پنجشیر بیشتر در «درۀ هزارۀ» پنجشیر زندگی می‌کنند و طایفه‌های، جهرعلی، باباعلی، سنگی‌خان، گلاب‌خیل و دوست‌علی را شامل می‌شوند. «درۀ هزارۀ» پنجشیر با السوالی نجراب ولایت کاپیسا، نورستان و الیشنگ ولایت لغمان هم‌مرز است. این دره نسبت به تمام السوالی‌های پنجشیر، کوهستانی‌تر است.

 ۲۱ آپریل ۲۰۱۹

براساس گزارش بی بی سی، نشر جلد اول دانشنامه هزاره، در سال ۱۳۹۷ خورشیدی از جمله هفت رویداد مهم فرهنگی در افغانستان بوده‌است. انتشار جلد اول دانشنامه هزاره، مضاعف برآن که یک رویداد عمده‌ی فرهنگی و کم نظیر بوده، بلکه مورد توجه بیشتر نیز قرار گرفت و بیشترین نقدهایی را هم در پی داشت.

 

عبدالخالق آزاد
قسمت اول:
18 عقرب
آقای مصباح(از نمایندگان مردم دهمرده و عضو حزب وحدت شاخه‌ای آقای محقق) ساعت 6 صبح تاریخ 18 عقرب به من تماس گرفت، و گفت: "با یک‌عده دوستان تان(شورای تصمیم‌گیری مردم جاغوری مقیم کابل) تا ساعت 7 به دفتر داکتر صاحب شاه‌جهان بیایید."
پیش از این هیچ‌گاه وی در این موارد، با من چنین تماس نگرفته بود، فکر کردم که باید جلسه‌ی مهمی باشد، از آن سبب به زودی با اعضای شورا(آقای عبدالله انوری، داکتر عارفی، داکتر عالمی، حاجی حیدری، خانم پرستو یاری، حاجی دریابی و دیگران) تماس گرفته و از ایشان خواستم، هر کدام¬شان یکی، دو نفر دیگر از دوستان را نیز اطلاع دهند تا به مهمان¬خانه¬ی داکتر تشریف بیاورند.

 

خاطرات بشیر بخیاری روایت تلخی است، از وضعیت مهاجران در ایران. شرایط اردوگاه‌های مهاجران در نه تنها غیر انسانی بوده اند؛ بلکه بدتر از اردگاه‌ها و شکنجه‌‌گاه‌های آلمان دوران نازی‌ها نبوده و نیستند. این خاطرات مشت نمونه خروار است.

بشیر بختیاری


در اردوگاه تل سیاه رد پای بسیاری از هموطنان ما است. خیلی ها ازین چاله ی مرگ مهاجران افغانستانی خاطرات تلخ و سیاهی دارند؛ ولی متاسفانه این درد ها کمتر در مطبوعات انعکاس یافته اند.
من، وقتی ازین جهنم رهایی یافتم در شهر کویته پاکستان آمدم و اولین کاری که کردم این بود که بدون اتلاف وقت، همه آن خاطرات را بدون هیچ گونه اغراق نوشتم  و در مصاحبه ی با نماینده دیده بان حقوق بشر، این مجموعه در مجله دیدبان حقوق بشر وبعضی نشریات دیگرچاپ گردید. همچنان در مصاحبه ی با رزاق مامون که آن روز ها خبرنگار رادیو بی بی سی بود، نیز توانستم این یادداشتهای خودرا تا روی آنتن های بی بی سی نیز برسانم.