براساس گزارش خبرگزاری سحر، برخی از مناطق دور افتاده و غیر استراتژیک به طالبان واگذار می‌شود «و وزارت دفاع گفته است که نیروهای امنیتی مناطق دور افتاده و کم جمعیت کشور را ترک می‌کنند.» این طرح در واقع حکومت در حکومت و یا حکومت موازی با حکومت به اصطلاح وحدت ملی خواهدبود. از طرفی دادن خودمختاری برای تجهیز بیشتر تروریستان طالب. برای نگارنده، این خود مختاری از لحاظ استراژی امری نه تنها خطرناک است، بلکه طرحی است که توسط حلقات فاشیستی درون رژیم تدوین و تبیین شده است و گام به گام به آن عمل می‌شود و در حکومت هم اراده‌‌ای برای مبارزه با تررویسم و طالبان دیده نمی‌شود و به نفع کسانی است که جنگ های نیابتی را در افغانستان مهندسی می کنند. بنابراین، مقاله ذیل که یک بخش آن نشر شده است و بخش‌های دیگر نشر خواهدشد، ما را در فهم جنگ‌های چریکی و همچنان جنگ و سیاست و حکومت متوازی کمک خواهد کرد.

مطلب ذیل زیر عنوان جنگ های انقلابی، از کتاب «استراتژی معاصر، نظریات و خط مشی ها» نوشته جان بیلیس، کن بوث، جان گارنت و فیل ویلیامز، ترجمۀ هوشمند میرفخرایی، چاپ تهران سال 1369، نشر مطالعات سیاسی و بین المللی، بخش هفتم نقل شده است. جنگ انقلابی نوشته بیلیس، مختصر از تاریخ جنگ های چریکی چگونگی سیاسی بودن جنگ را در تاریخ جنگ معاصر برمی تابد. جنگ انقلابی را تعریف می کند. بُعد سیاسی جنگ را بیان می دارد. بُعد نظامی جنگ اانقلابی را از منظر استراتژیک ارزیابی می کند. بُعد اجتماعی-اقتصادی جنگ انقلابی را تشریح می کند. و بُعد فرهنگی، آرمانی، روانی و بین المللی جنگ انقلابی را روشن می سازد. آنگاه اصول و قواعد ضد شورشگری را تعریف کرده، در فرجام موفقیت نسبی و چشم اندازهای آینده شورشگری و ضد شورشگری و جنگ را ارائه می کند.