زندگی‌نامه‌ی تازه‌ای که درباره‌ی نیچه منتشر شده نشان می‌دهد که او مردی آداب‌دان و به تمام معنا محترم بوده: محجوب، باملاحظه، و اندکی عجیب و غریب.

«من انسان نیستم، من بمب‌ام!» فریدریش نیچه به این‌طور مبالغه‌های پرطمطراق مشهور است، اما اکثر آثار او لحن بی‌تکلفی دارند و جملاتش همیشه، مثل صدای ناقوس‌ها، ساده و صریح و سرراست‌اند. حمله‌ی مشهور او به «نظریه‌پردازها» در کتاب اولشزایش تراژدی(1872) را در نظر بیاورید. نیچه می‌گوید که نظریه‌پردازها هرآن‌چه را که باید درباره‌ی «ادبیات جهان» بدانیم می‌دانند – و می‌توانند «دوره‌ها و سبک‌های آن را نام‌گذاری کنند، هم‌چنان که آدم به جانوران نام می‌داد.» اما به جای آن که «در جریان سرد و سهمگین هستی غوطه‌ور شوند»، صرفاً به همین دل‌خوش‌اند که «بر کناره‌ی رودخانه با پریشان‌احوالی این سو و آن سو بدوند.»

ادامه مطلب: غرابت شورانگیز فریدریش نیچه