اشرف غنی احمدزی، از لحاظ دیدگاه سیاسی و اجتماعی نه تنها شایستگی رهبری و مدیریت نظامی یک نظام نیمه دموکراتیک را ندارد؛ بلکه شخص وی در بحران، شمال، قندوز، فراه و غزنی دست در آتش داشته است؛ زیرا بنیاد فکر سیاسی او مبتنی بر تئوری داروینیزم اجتماعی و سیاسی است. نظریه ای که هیتلر دیوار نازیسم را بر مبنای آن، بناکرد و میلیون ها انسان را در کوره های آدم سوزی و جنگ قربانی کرد. اختیاراتی که اشرف غنی احمدزی به عنوان یک رییس جمهور دارد، این اختیارات اساسا ریشه ی راسیستی و بر تری خواهی نژادی در آن نهفته است؛ زیرا که قانون اساسی و سیستم سیاسی با دیدگاه قومی و برتری خواهی نژادی، تدوین و تبیین شده است. بنابراین، خانه از بنیاد ویران و خشت اول را معماران سیاسی کج نهاده اند. در واقع قانون اساسی افغانستان و سیستم متمرکز در یک جامعه چند قومی و چندملیتی، بحران زا است. در زمینه ی بحران زایی قانون اساسی افخمی (۱۳۹۴، ص. ۶۰)[۱]چنین ابراز نظر می کند: بحران مشروعیت، بحران هویت، بحران توزیع عادلانه امکانات و بحران مشارکت سیاسی. هریک از این بحران ها پی آیند ناگوار قانون ناقص و تحریف شده اساسی بر مبنا و دیدگاه قومی قابل بحث اند که در این جا نمی گنجد. پس ترور، خشونت، انتحار و انفجار، ابزار های برای تحکیم بخشیدن این نظام و سیستم کجدار و مریز و قانون تبعیض آمیز و بحران زا است. پس خشت از تهداب در کنفرانس بن کج گذاشته شده بود.

ادامه مطلب: وعده های سرخرمن اشرف غنی احمدزی به مردم غزنی